foto’s embedden

Een poging om een foto te embedden. Testje van delen via archieven.nl…

 
Aan tafel na de maaltijd met bijbellezen, met twee vrouwen in Zuid-Bevelandse klederdracht (protestants).

Hernoemen van heel veel bestandjes

Gisteren stelde ik op twitter een vraag, namelijk of iemand ervaring had met het hernoemen van heel veel bestanden tegelijk, in dit geval jpg’s. Het programma dat een collega daarvoor probeerde te gebruiken liep namelijk steeds vast op het selecteren van meer dan 100 bestanden tegelijk. Tot nu toe hebben de reacties met de hashtag #durftevragen mij altijd wel iets interessants opgeleverd, maar dit keer waren er echt heel veel interessante suggesties!

Op verzoek van twitteraars @adviesCH en @AFeijen hier een overzicht van de gesuggereerde oplossingen:

– DOS-commando REN
– Irfanview (2 keer)
– 1-4aRename
– Total Commander (3 keer)
– Bulk Rename Utility (2 keer)

De eerste 2 suggesties vielen voor ons af omdat beide geen preview bieden van het eindresultaat bieden, beetje eng als je een paar duizend bestandsnamen wil wijzigen. Nummer 3 viel af omdat de tipgever meldde er zelf geen ervaring mee te hebben. Bovendien zag ik op de website dat men het programma aanprijst als ‘geschikt voor grote hoeveelheden’,  terwijl er dan een voorbeeld wordt gegeven met 200 bestanden. Vind ik niet heel veel, maar dat kan aan mij liggen…

Bleven over nummer 4 en 5. Mijn collega, namens wie ik de vraag ook gesteld had, bleek Total Commander al op haar pc te hebben, weliswaar geïnstalleerd met een heel ander doel, maar toch. Die dus onmiddellijk getest en ja hoor, 1000 bestandjes in één keer hernoemen bleek geen enkel probleem. Super! Bulk Rename Utility blijft dus even ongetest door ons, maar gezien de tipgevers (@timmietovenaar en @vanluin) ongetwijfeld een interessante en betrouwbare optie.

UPDATE: ik ontving nog een tip (nr. 6 dus) die ik niet heb gebruikt maar gezien de tipgevers (@Ingmario en @AikeP) ongetwijfeld de moeite waard: Advanced Renamer.

Nogmaals dank aan alle tipgevers!

Twitter als kijkje in het verleden, of, context, de nieuwe hype?

De laatste paar dagen was het groot nieuws, nou ja, voor de twitteraars onder ons: de Library of Congress gaat alle, jawel, alle twitterberichten archiveren. Dus ook die van mij. Vind ik dat erg? Nee hoor. Ik heb mijn stream immers niet achter een slotje gezet, dus dan mag de bezoeker van de LoC ze ook zien. Ook over honderd jaar. Inderdaad, een leuk kijkje in de leefwereld van gewone mensen (nou ja, het zijn natuurlijk wel de twitteraars ;-)). Net als een dagboek of het project Brieven aan de toekomst van een paar jaar geleden.

Onder andere Ingmar en Christian blogden en/of reageerden op blogs van anderen  echter over een ander aspect: de context. En laat ik daar nou altijd een beetje moe van worden. Want wat is dat dan, context? En waarom is het zo belangrijk?
Sommigen schijnen met context te bedoelen dat de raadpleger in de toekomst precies hetzelfde moet zien als de gebruiker nu. Pff, wat een onzin. Het gaat om de inhoud, niet om de vorm. Als de band van een boek is gescheurd, maar het boekblok is intact, dan kan ik het toch nog steeds lezen zonder enig infoverlies? Wat kan mij het dan schelen hoe dat omslag eruit zag? En als ik nu een oude tweet van iemand opzoek ziet de achtergrond er qua opmaak waarschijnlijk ook al weer anders uit, nog afgezien van alle updates van hootsuite, twitbird en echofon (om er maar een paar te noemen) die we inmiddels gehad hebben. Totaal onbelangrijk voor de historische sensatie.

Als men bedoelt dat de links moeten blijven werken, zodat de info die men krijgt exact hetzelfde is, dan kan ik daar meer mee. Maar dan nog… Je moet conversaties kunnen volgen, zeker. Maar aangezien alle tweets volgens de berichten opgeslagen worden lijkt me dat geen probleem. De links die in tweets worden opgenomen kunnen wel een probleem zijn, zeker omdat er heel veel shorteners gebruikt worden. Geen idee wat het effect daarvan gaat zijn.

Is dat heel erg? Nou, ik waag het te betwijfelen. Als we nu een dagboek lezen van 100 jaar geleden snappen we ook niet alles, en met behulp van wat encyclopedieën, woordenboeken en websites kom je een heel end.  Ja maar, werpen sommigen tegen, nu is het in principe technisch mogelijk. En anders verlies je zóveel metadata en context. Tja. Ik lig er niet wakker van. U wel? Vertel me waarom! Dan snap ik het misschien ook.

Webcare: wat te doen en hoe ver ga je?

Gisteren is mij gevraagd na te denken over een webcareteam voor het Zeeuws Archief. Dat ik daar onderdeel van uit ga maken als webcoördinator is duidelijk, maar wie nog meer en belangrijker: wat doet een webcareteam eigenlijk? Voor het bijhouden van meldingen en berichten over het Zeeuws Archief zijn allerlei hulpmiddelen, google alerts bijvoorbeeld. Dat is dus niet moeilijk. Maar dan krijg je zo’n alert en is de vraag: wat ga ik nu doen? Dat moet je per geval beoordelen. Vaak gaat het om onderzoekers die melden dat ze iets bij het archief gevonden hebben. Dat is heel mooi en daar hoeft geen ingrijpen van onze kant op te volgen. Soms wordt er een vraag gesteld, waarbij ik meestal afwacht of de betreffende community zelf met het antwoord komt. Zo niet, dan doe ik soms iets. En soms ook niet.

Maar vanochtend had ik een alert op een melding waarvan ik nog steeds niet weet wat ik er mee moet. Een actief clubje mensen is bezig met Nederlandse dwangarbeiders die in de Tweede Wereldoorlog in Duitsland zijn begraven, vaak onder een verkeerde naam. In het geval van één dwangarbeider wordt een achternaam genoemd die zowel in Nederland als Duitsland niet voorkomt. De naam lijkt echter erg op die van een klein gehucht in Zeeland. Omdat in de Duitse overlijdensakte een plaatsnaam wordt genoemd die heel goed een verbastering kan zijn van een plaats uit diezelfde regio is het niet zo raar dat men ons benaderde, per brief en per e-mail. Wij konden vanwege de weinige aanknopingspunten slechts een zeer beperkt antwoord geven, dat zeker niet als definitief bedoeld was. Een bijkomend probleem is dat het gaat om een persoon die volgens de gegevens na 1910 is geboren, zodat nog niet alles zomaar openbaar is.

Nu zag ik vanochtend dat deze club haar bevindingen, inclusief een scan van de brief die één van onze medewerkers gestuurd heeft, op een genealogische site heeft geplaatst. Met daarbij een opsomming van instituten waarvan men al dan niet antwoord gekregen had. Bij ‘Zeeuws Archief’ stond ‘geen gegevens, wel enkele tips’.  Men had echter blijkbaar ook van diverse andere instituten informatie gekregen.

Dankzij de gegevens van die andere instituten samen kan ik inmiddels een veel beter onderbouwd antwoord geven. Men vraagt ons echter niets… of impliciet toch, via de genealogische site? Moet ik een antwoord via die site gaan geven? Moet ik deze mensen persoonlijk benaderen? Moet ik er eigenlijk wel iets mee? Tja, ik heb er inmiddels wel tijd in gestoken én ik heb ook wel wat te melden.

Ik ben er nog niet uit. Ik hoor graag wat anderen er van denken!

24 en weer door

Het leven houdt niet op bij het 23ste ding. Gelukkig maar. Collega Poulus heeft een pagina aangemaakt met dingen die we nog kunnen gaan doen.  Dus blijft dit blog voorlopig ook bestaan om verslag te doen van al die dingen en van webontwikkelingen in het algemeen.

Wel heb ik besloten me niet aan de volgorde te houden die Poulus heeft aangebracht. Voor mij is bijvoorbeeld bellen via internet actueel, in verband met een bezoekje dat ik aan de overkant van de grote plas wil brengen. Wel handig om dat telefonisch even kort te sluiten, maar de kosten via een vaste lijn lopen aardig op… Maar welke toepassing te kiezen? En nog iets breder: ga ik bellen en internetten via de kabel, of via adsl, of nog even wachten op glasvezel, of gaan we voor draadloos? Wat kost het? En kost het dat écht of komt er nog wat bij? Werkt het dan ook gegarandeerd altijd? En welke combinaties met tv en weet ik veel wat zijn er nog allemaal mogelijk? Ziet u het bos nog door de bomen? Ik niet echt.

Ben ik intelligent genoeg om het uit te zoeken? Vast wel. Maar het lijkt me stomvervelend. En dan heb ik nog niet eens alles overgezet, ook weer zo’n fijne klus. Daar ga ik mijn vrije weekend niet aan besteden voorlopig. Eerst maar eens kijken of ik de bekendste toepassing, skype, werkend kan krijgen. Dan zien we daarna wel weer verder.

Het is leuk dat het allemaal kan, maar vermoeiend is het wel…

Het drieëntwintigste ding!

Wat jammer, ik ben bij het laatste ding! Geen enkele reden om te stoppen met ontdekken natuurlijk, maar mijn ervaring is dat als er geen druk achter zit het toch wat minder snel gaat. Maar gelukkig zijn er de collega’s die mij zeker scherp zullen houden. Met name Poulus is niet meer te stoppen zo lijkt het, hij heeft zelfs al via twitter zitten hengelen naar ding 24 bij onze collega’s van het NA… veel gekker moet het toch niet worden! Of juist wel?

Ja! Juist wel! Het belangrijkste dat ik in deze cursus heb geleerd is dat we alle 2.0 toepassingen goed in de gaten moeten houden, bestuderen en bespreken om te blijven nadenken of het Zeeuws Archief er iets aan kan hebben. Een toepassing kan zich in een redelijk korte tijd een heel andere kant op bewegen en opeens interessant worden. Of juist minder interessant. Veel andere archiefdiensten maar ook musea en bibliotheken proberen dingen uit, met meer of minder succes. Van de kennis die daar wordt opgedaan kunnen we gebruikmaken. Maar we moeten zelf natuurlijk ook blijven experimenteren en uitproberen. Veel te leuk om aan anderen over te laten!

En we moeten zeker ook niet laten om gebruik te maken van de kennis en ervaring van al onze collega’s. Ik heb de afgelopen tijd een hoop plezier beleefd aan het volgen van de blogs van de andere 23-dingen-deelnemers. We kijken allemaal weer anders tegen de dingen aan en veel van mijn collega’s hebben me aangenaam verrast met hun inzichten en ideeën. Laat maar komen die meningen! Ik hoop dat iedereen binnenkort ook zo meekijkt en meedenkt als de nieuwe site van het ZA live gaat en verder ontwikkeld moet worden. Heerlijk!

En als laatste: vrijwel alle 23 dingen bieden ons nieuwe mogelijkheden om in contact te komen met diegenen voor wie we het eigenlijk doen: de bezoeker. Daar moeten we zéker gebruik van maken. De bezoeker weet tenslotte het beste wat de bezoeker wil. Het zal nog even zoeken zijn hoe en waar we die bezoeker het beste kunnen vinden, maar zoals we ook geleerd hebben: ontdekken is leuk. Gewoon doorgaan dus!

En dan moet ik natuurlijk nog onze coaches bedanken. Niet alleen waren ze bijna dag en nacht actief met commentaren maar ook hebben we hierdoor de banden met de bibliotheek weer wat kunnen aanhalen. En dat is altijd nuttig! Bedankt coaches en hopelijk blijven we in contact!

Als afsluiter nog een prachtige fotobewerking die ik op Flickr vond van een plaats waar ik over enkele maanden weer eens hoop rond te lopen.

Panorama van Vancouver Harbour door Raj Deut (via Flickr)

Ding 22: Archief 2.0

Archief 2.0 is geweldig. En dan bedoel ik in alle betekenissen. Er is de website Archief 20 maar vooral ook alles wat beschreven staat in het manifest voor de archivaris 2.0. Ik ben het met alles eens dat in dit manifest wordt genoemd. Net als collega Henny van Schie ben ik vooral bang dat deze regel:

* Ik vermijd dat gebruikers eerst thuis moeten raken in de terminologie en systematiek van de archivaris, maar geef diensten zo vorm dat die een weerspiegeling zijn van voorkeuren en verwachtingen van gebruikers.

moeilijk waar te maken zal zijn. Maar dat is nog geen reden om daar niet naar te streven! We moeten, geheel in overeenstemming met waar web 2.0 voor staat, in conversatie gaan met onze digitale bezoekers om er achter te komen wat ze willen, en vooral hóe ze het willen. Nu zijn we nog vooral onderling in gesprek. Niet meer alleen in onze eigen afdeling, maar met de hele dienst (dankzij deze cursus bijvoorbeeld) en met collega’s in het land (dankzij archief20 onder andere).

Ook dankzij deze cursus leren we hoe we in gesprek kunnen met de bezoeker, want daar doen we het toch allemaal voor. Niet voor andere archivarissen, hoe leuk die gesprekken ook zijn. Dus, archiefleeuw, geen éénrichtingverkeer, maar actief luisteren! Daar kunnen we veel van leren volgens mij. Waar bezoekers bereid zijn voor te betalen bijvoorbeeld. Maar ook in welke vorm ze graag willen downloaden en hoe ze willen zoeken.

En dan kan het volgende stapje van archief 2.0 gezet worden: de bezoeker gaat ons, zichzelf en anderen helpen door actief informatie aan te dragen. Daar zal een hoop onzin bij zijn misschien, maar ook schatten aan informatie die we zelf nooit hadden kunnen achterhalen.  Ik zie het helemaal zitten!

Ding 21: Footnote

Footnote kende ik nog helemaal niet, dat was dus weer eens ouderwets ontdekken. Natuurlijk ben ik onder de indruk van de techniek:  heel veel images van goede kwaliteit, fijn inzoomen, redelijk intuïtief en gebruiksvriendelijk. Zouden we voor Nederland ook moeten hebben, zoals Archiefleeuw ook al zei. Dat blijft misschien ook wat beperkter…

Had ik al gezegd dat het zo veel was? Daar zit hem namelijk ook meteen het nadeel. Ik ben minder onder de indruk van de sorteer- en verfijnmogelijkheden namelijk. Op mijn eigen achternaam kreeg ik enkele tientallen hits. Vaak ook van combinaties (een naamsvermelding met ‘van’ erin en dan ergens op dezelfde pagina ook de termen ‘den’ en ‘bout’) maar nog te overzien. Niet dat je aan die combinaties iets hebt verder, maar toch leuk. En zo lang de treffers met de hele zoekterm bovenaan staan niet erg. Mijn moeders achternaam komt echter veel vaker voor, ook in o.a. Duitsland en Polen. Dus heeeeeel veel hits die voor het grootste deel niet interessant zijn. En dan ga je dus proberen te verfijnen met de opties in de linkerbalk… maar daar werd ik niet blij van. Niets wat voor mij interessant is gevonden over die naam helaas.

Dit lijkt wel waar de site het meest voor gebruikt wordt. Als je op ‘spotlight’ klikt of op ‘member discoveries’ vind je vooral pagina’s over personen waar je nog nooit van gehoord hebt. Persoonlijke monumentjes voor meestal overleden familieleden en vrienden. Leuk voor de familie en interessant om ‘verdwenen’ personen uit je stamboom terug te vinden, maar toch vooral persoonlijk.

Lee H. Oswald, de enige foto die op footnote van hem te vinden is

Uiteraard heb ik ook even gezocht op personen die al eerder op dit blog voorbij kwamen, John Fitzgerald Kennedy en Lee Harvey Oswald. En dat viel tegen. Over JF uiteraard veel info, maar niet heel veel over de moord (en dat is nou net wat ik zoek…) en over Lee Oswald bitter weinig, althans niets waar ik opgewonden van werd. Veel krantenberichten, ook van jaren na de moord. Maar slechts één foto en weinig documenten. Terwijl ik uit die ouderwetse papieren boeken weet dat er heel veel materiaal over hem is. En de verhalen die toegevoegd zijn, soms in abominabel slecht Engels, zijn bepaald niet objectief. Er zit dus blijkbaar geen moderator op.

Kortom: iedereen kan alles, zonder verdere controle, plaatsen. Heel democratisch, maar of het altijd historisch betrouwbare informatie oplevert is de vraag. Kan het Zeeuws Archief er iets mee? Niet met dit specifieke platform denk ik, misschien wel met het idee en de techniek. Want indrukwekkend blijft het wel.

Ding 20: Georefereren

Georefereren, veel over gehoord maar nooit wat mee gedaan. Vooral vanwege mijn vermoeden dat het te ingewikkeld zou zijn. En dat is het ook, denk ik. Geen tijd om er nu écht mee aan de slag te gaan helaas. Maar dat ga ik nog wel eens doen, want ik heb erg mooie dingen gezien!

Ik was vooral onder de indruk van de site Nederland 1858-1870. Daar legt iemand de gemeente-atlas van Kuyper (te vinden in onze studiezaal, ga kijken!) over google-maps. En je kunt zelf de mate van transparantie instellen. Prachtig! De kaartjes van Kuyper zijn ook wel heel geschikt, lekker gedetailleerd en in zwart-wit wat de overlay met de huidige gekleurde google kaart overzichtelijk houdt.

Volgens mij zijn dit ook dé toepassingen waar we het als archiefdienst van moeten hebben, de toepassingen waar je steeds naar terug grijpt. Waar lag de verdwenen boerderij van overgrootvader ten opzichte van de huidige nieuwbouwwijk of herverkaveling? Een (vrij) veel gestelde vraag die met papieren kaartmateriaal moeilijk te beantwoorden is. Heel fijn dat dit nu wel kan, behalve met de genoemde site ook al redelijk met watwaswaar. Daar moet nog veel aan toegevoegd worden, maar het idee is duidelijk. En gelukkig is de site inmiddels ook redelijk gebruiksvriendelijk.

Minder gecharmeerd ben ik over het algemeen over de toepassingen waarbij fotomateriaal aan locaties op googlemaps wordt gelinkt. Ik ben vaak wel onder de indruk van wat er kán, zoals bij Amersfoort op de kaart, maar ik denk dan toch vaak: ja ik kijk hier één keer naar en dan kom ik pas na twee jaar weer eens terug om te kijken of er al meer materiaal aan gehangen is. Niet iets voor elke dag kortom. En als je het zo bekijkt gaat er toch wel erg veel tijd zitten in het maken van zo’n applicatie. Beetje zonde misschien…

Andersom toegepast zie ik dan wel weer de mogelijkheden. Het nationaal archief heeft de toepassing bedacht waarbij onbekende foto’s uit de Eerste Wereldoorlog door het publiek aan een locatie gekoppeld kunnen worden. Super idee! Ze hebben het dan weer in een spelvorm gegoten, waar ik persoonlijk wat minder mee heb, maar als dat meer mensen trekt moet je het doen natuurlijk. Speel het spel mapit1418 hier. Maar als je geotags op een kaart op de één of andere manier zou kunnen koppelen aan algemeen taggen in flickr… dan wordt het voor mij echt interessant!

Ding 19: gezellig sociaal netwerken

Jaaaa, gezellig sociaal netwerken! Leuk! Nou ja, tot op zekere hoogte. Ik heb al tijden een profiel op Linkedin en, zoals de meesten van jullie bekend zal zijn, ik twitter vrolijk rond. Ook ben ik al geruime tijd aangemeld bij Archief 2.0 en breng daar zo af en toe ook wel eens mijn mening naar voren. Maar dat is dus allemaal redelijk werkgerelateerd. Wel gebruik ik deze sites om collega’s te vinden die naar andere werkgevers verhuisd zijn en om e-mailadressen te achterhalen, dat is zeker een sociaal aspect. En vrijwel alle mensen die ik via deze kanalen als ‘vriend’ of op z’n minst ‘contact’ heb getagged ken ik ook in real life. Heel nuttig en een goed instrument om de contactadressen enzo van al deze mensen in het oog te houden.

Met Hyves en Facebook heb ik veel minder. Mensen die ik privé als vriend heb mail ik liever, of ik bel, of ik ga langs. Ik wil niet dat mijn privéleven al te veel voor de hele wereld bloot komt te liggen. Want als ik eerlijk ben, ik heb zelf natuurlijk ook wel eens gezocht naar vroegere vriendjes en vriendinnetjes op internet. En je wilt niet weten wat sommige mensen allemaal op hun Hyves zetten. Letterlijk. Echt niet. Natuurlijk scheelt het als je veel vrienden en/of familie in het buitenland hebt, die je dan allemaal apart moet mailen of bellen als er iets gebeurt in je leven. Maar ik hoef niet zo nodig.

Moet je dat dan als archiefdienst wel? Ik heb met het hyves-wachtwoord van de cursus eens even rondgekeken op die site, en een aantal archieven en bibliotheken opgezocht. De enige die echt wat van zijn pagina gemaakt had was Dok Delft. Maar ook daar werd ik niet heel vrolijk van: vooral een samenvatting en herhaling van wat je op de site kunt vinden. Openingstijden, events en dergelijke. Als webcoördinator denk ik dan: “weer een plaats waar ik dat allemaal moet wijzigen”. ’t Zag er leuk uit, daar niet van. Maar niet eens zo heel veel mensen hadden het als favoriet aangemerkt. Dus, voor wie doe je het eigenlijk? Zoeken mensen ons daar wel? Mensen zoeken daar mensen, geen instellingen. Volgens mij. Maar misschien is dat niet zo, is dat alleen mijn beeld. Voorlopig zou ik er geen energie in willen steken.